بسیاری از طرفداران صنعت خودرو به دهه‌ی ۶۰ و اوایل دهه‌ی ۷۰ میلادی اشاره خواهند کرد. زمانی که سه کمپانی بزرگ فورد، جنرال موتورز و کرایسلر خودروهایی پرقدرت با هیولاهایی ۸ سیلندر تولید می‌کردند و این رقابت در اوج خود بود. نتیجه‌ی این رقابت خلق شماری از خودروهای تاریخی و محبوب بود که حداقل در خط مستقیم پرفورمنس عالی‌ای را ارائه می‌دادند و قیمت این خودروها به‌گونه‌ای بود که هر راننده‌ی متوسطی از عهده‌ی خرید آن‌ها برمی‌آمد.
۱- پونتیاک GTO 1964
این خودرو واقعاً خودروهای عضلانی دهه‌ی ۶۰ را تحت تأثیر قرار داده بود. در ابتدا GTO به عنوان یک پکیج آپشنال برای پونتیاک Tempest عرضه می‌شد و در واقع اولین مدل با پرفورمنس بالا بود که از پیشرانه‌ی ۸ سیلندر ۶.۴ لیتری سود می‌برد.
GTO سطح بالا از پیشرانه‌ای ۳۴۸ اسب بخار با ۳ کاربراتور، گیربکس ۴ سرعته ی دستی، رینگ‌های پهن‌تر و سیستم تعلیق ارتقا یافته استفاده می‌کرد.
در آن زمان این خودرو ۴۵۰۰ دلار قیمت داشت و در ۵.۷ ثانیه به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید.
۲- شورولت Chevelle SS 1970
اولین تهاجم شورولت به کلاس عضلانی‌ها با Chevelle SS و در سال ۱۹۶۴ صورت گرفت. هرچند که این خودرو در ادامه با عرضه‌ی پونتیاک GTO تحت تأثیر گرفت.
در سال ۱۹۷۰ Chevelle به حد اعلای خود رسید و از پیشرانه‌ی حجیم ۷.۵ لیتری ۸ سیلندری استفاده نمود که ۴۵۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد.
با شتاب صفر تا ۹۶ کیلومتر بر ساعت ۵ ثانیه‌ای، این خودرو یکی از سریع‌ترین خودروهای جاده‌ای آن زمان بود و امروزه نیز از ارزش بالایی برخوردار است.
۳- پلیموث رودرانر سوپربیرد ۱۹۷۰
این خودرو در ابتدا با بال عقب چشمگیر خود معروف گشت اما سوپربیرد چیزی بیش از این برای ارائه داشت. درحالی‌که اکثر خودروهای عضلانی برای مسابقات درگ طراحی شده بودند، نمونه‌های قابل‌توجه دیگری بودند که در پیست می‌درخشیدند. بال عقب پلیموث رودرانر برای شکافتن هوا و کمک به خودرو در مسابقات نسکار طراحی شده بود.
سوپربیرد و برادرش چارجر دیتونا اساساً برای مسابقات طراحی شده بودند اما طبق قوانین نسکار شرط شرکت در این مسابقات تولید حداقل ۱۹۲۰ دستگاهی بود و به همین دلیل این خودروها به عموم نیز فروخته شدند.
۳ انتخاب برای قوای محرکه وجود داشت که دو نسخه‌ی معروف ۷.۲ لیتری ۳۷۵ اسب بخاری و ۷ لیتری Hemi 425 اسب بخاری از آن جمله بودند. درحالی‌که قدرتمندترین نسخه‌ی سوپربیرد شتاب ۵.۵ ثانیه‌ای داشت، اما رودرانر معمولی در خط مستقیم سریع‌تر بود چون بال عقب بزرگ وزن زیادی را به خودرو تحمیل می‌کرد. در سال ۷۱ قوانین نسکار تغییر و حجم پیشرانه را محدود کرد که این مورد مزیت آئرودینامیکی سوپربیرد را خنثی نمود و پلیموث به همین دلیل تولید آن را متوقف کرد.
۴- شورولت کامارو Z/28 1967
کامارو پاسخ محکم شورولت به فورد موستانگ بود و هست.
۳ سال پس از عرضه‌ی موستانگ، کامارو برای رقابت پا به میدان نهاد و بر پایه‌ی پلتفرم شورولت نووا ساخته شد و از برخی پیشرانه‌ها از جمله نسخه‌ی ۸ سیلندر با ۳۷۵ اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد.
اسپورت ترین نسخه‌ی کامارو به پکیج Z/28 مربوط می‌شد که بهینه‌سازی‌های زیادی را در شاسی تجربه کرده بود. این نسخه از ترمزهای دیسکی در جلو، گیربکس ۴ سرعته ی دستی، سیستم تعلیق بهبودیافته و… استفاده می‌کرد.Z/28 به‌صورت استاندارد از پیشرانه‌ی ۸ سیلندر ۵ لیتری با ۲۹۰ اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد.
۵- اولدزمبیل راکت ۸۸
این خودرو در سال ۱۹۴۹ پدیدار شد و ساختار آن به پیشرانه‌ی قدرتمند ۸ سیلندری طراحی شده برای سدان های بزرگ‌تر سازگاری چندانی نداشت.
به‌کارگیری این پیشرانه باعث شد تا بسیاری از مردم راکت ۸۸ را اولین خودروی عضلانی بدانند. پیشرانه‌ی ۸ سیلندر ۵ لیتری راکت ۸۸ حدود ۱۴۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. این خودرو در اولین سال رقابت،۶ پیروزی را در ۹ مسابقه به دست آورد.
۶- شلبی موستانگ جی تی ۱۹۶۵
فورد موستانگ در سال ۱۹۶۴ باعث طوفانی در آمریکا شد و در دو سال اول تولید به فروش ۲ میلیون دستگاهی دست‌یافت.
موستانگ از پیشرانه‌ی ۸ سیلندر ۴.۷ لیتری با ۲۷۱ اسب بخار قدرت سود می‌برد اما نسخه‌های شلبی جی تی ۳۵۰ چیز دیگری بودند. نسخه‌های شلبی به رنگ سفید ویمبلدون با نوارهای آبی مزین بودند و قدرت نیز به ۳۰۶ اسب بخار افزایش یافته بود.
تنها ۵۶۲ نمونه از موستانگ شلبی اولیه در سال ۱۹۶۵ ساخته شد و یکی از خاطره‌انگیزترین خودروهای عضلانی بشمار می‌رود.
۷- شورولت کوروت L88 1968
شورولت کوروت که به عنوان رقیبی برای خودروهای اروپایی ساخته شد ممکن است که از نظر علاقه‌مندان این صنعت به عنوان خودرویی عضلانی تلقی نشود؛ اما پیشرانه‌های بلوک بزرگ ۸ سیلندر و قیمت ارزان و قابل‌ابتیاع این خودرو، باعث شد تا در این دسته قرار بگیرد.
کوروت C3 استینگری در سال ۱۹۶۸ و اوج دوران عضلانی‌ها پا به میدان نهاد. پیشرانه‌ی ۸ سیلندر ۷ لیتری با ۴۳۰ اسب بخار گزینه‌ی اصلی بود. از به‌روزرسانی‌های دیگر L88 می‌توان به گیربکس ۴ سرعته ی دستی، سیستم تعلیق و ترمز بهبودیافته و وجود سیستم‌های گرمایش و تهویه مطبوع و رادیو اشاره کرد.
۸- فورد Fairlane تاندربولت ۱۹۶۴
دیگر خودروی عضلانی که برای مسابقات آماده شده بود، تاندربولت بود که وزن نسبتاً کم را با بدنه‌ی جمع‌وجور Fairlane ترکیب کرده بود و پیشرانه‌ی ۸ سیلندر ۷ لیتری آن برای خودروی مسابقه‌ای گلکسی توسعه یافته بود.
گلکسی برای رقابت در مسابقات درگ ناتوان بود و این به وزن زیادش مربوط می‌شد اما تاندربولت این مشکل را حل کرد. طبق اسناد رسمی فورد این خودرو در نسخه‌های مخصوص مسابقه ۴۲۵ اسب بخار قدرت داشت اما تخمین‌های غیررسمی این عدد را نزدیک ۶۰۰ اسب بخار می‌دانستند. کارایی خودرو با پنجره‌های پلاستیکی و در و کاپوت فیبری افزایش‌یافته بود.
پلیموث Hemi Cuda 1971-۹
پلیموث باراکودا تنها چند هفته پیش از معرفی موستانگ در سال ۶۴ پرده‌برداری شد اما درحالی‌که باراکودا نیز همانند موستانگ از استایل اسپورت و قیمتی مناسب بهره می‌برد اما اکثر عمر خود را در سایه‌ی موستانگ محبوب به سر برد. جدای از این، مدل Hemi Cuda یکی از خاطره‌انگیزترین خودروهای عضلانی عصر خود بود.
این نسخه که در سال ۱۹۷۰ معرفی گردید از پیشرانه‌ی ۸ سیلندر ۷ لیتری با قدرت ۴۲۵ اسب بخار استفاده می‌کرد که توانایی دستیابی به شتاب ۵.۶ ثانیه‌ای را میسر می‌نمود.
امروزه Hemi Cuda ارزش کلکسیونی قابل‌توجهی دارد و نسخه‌های کمیاب کانورتیبل این خودرو معامله‌های چند میلیون دلاری را شاهد هستند.
